26 กุมภาพันธ์ 2551
0730 น.
( ท่านประธานฯตอนที่ 1 )
3 กุมภาพันธ์ 2506
เวลาพักเที่ยง ร้าน“ล.เลิศรส”สุดหรูเป็นห้องแถวหมักแซมตัวอยู่ในท่ามกลางย่านร้านรวงที่นับได้ว่าผู้คนจอแจซ้ายเป็นร้านตัดผมเจริญบาร์เบอร์ถัดไปเป็นร้านขายยาวังทองฟาร์มาซี...ขวาเป็นร้านสถิตยนต์ซ่อมรถมอ’ไซค์จักรยาน ถัดร้านซ่อมไปเป็นร้านโชห่วยขายมันทุกอย่างกระบอง...ขี้ไต้น้ำมันก๊าดเทียนไขเครื่องเครางานมงคล – อมงคล ผู้คนจะคลาคล่ำก็อีตอนสิ้นเดือนของครูตำรวจและกำนันผู้ใหญ่บ้านแหละ--ในตัวอำเภอนี่--ในส่วนที่เป็นถนนวางค้าวางขายนับว่า เป็นที่ๆทันสมัยที่สุดมีไฟฟ้าใช้เวลาเช้ายันสามทุ่ม
..........อีกชุมชนหนึ่งห่างจากที่ทำการอำเภอออกไปราวสิบกว่ากิโล---ใผ๋ผู้ใด
ได้มีธุระเข้าเมืองอย่างนี้นับว่าไม่เบา ......... ไม่เบา !อย่างสำคัญทีเดียว.
“ อ๋อ ด๊ายยยยเลย...ขอรับอาจารย์ ได้ๆ ”
อาเฮียผู้ปรุงสูตรตำรับพิเศษจัดแจงลงมือทันทีตามสั่ง...เสียงขลุก ขลัก .... ขลุก ขลัก ปุงๆดิ้นดันฝาละชีหม้อพักนึงแล้วเงียบไปอาเฮีย
ชุนดุ้นฟืนไฟโชนขึ้นหม้อเดือดปุดปัด ๆ
“ เฮ๊ยยย กูจัดการส่งในนามกลุ่มเรียบร้อยแล้ว ”
ครูสมพรสอนพละศึกษา – กีฬา ...ของโรงเรียนในชุดวอร์มกุงเกงขายาวเสื้อเชิ้ตแขนสั้น..ทำหน้าที่เป็นขุนนะรินเสริฟเหล้าเหลืองให้ครูใหญ่ผู้เป็นประธานกลุ่ม ....พลันที่ครูกีฬาเทสุราลงโจกๆครึ่งค่อนแก้ว
ผู้ประธานแห่งโต๊ะก็รวบมาสาดลงคอเอื๊อกๆ แล้วตามด้วยมะยม
แลลูกตะลิงปิงดองเคี้ยวกร๊วบๆหน้าตาเฉย !
“ กูเซ็นต์กำกับไว้ให้แล้ว ... ส่งแล้วด้วย ”
“เห็นด้วยตามนี้” แล้วลงลายเซ็นต์นายอาวาส ...เงื้ออาจงามตำแหน่งประธานกลุ่มโรงเรียนตำบลโคกปูนขาว ตามหนังสือนำเรียนครูผู้เป็นประธานกลุ่มเซ็นต์แล้วให้ครูฝ่ายประสานท่านหัวหน้าการฯอำเภอพิจารณาในลำดับต่อไป
“ ฮื๊ยย มึงใจเย็นได้ ”
ท่านผู้เป็นประธานกลุ่มอัดบุหรี่รวงทิพย์ เข้าปอดเต็มๆแล้วแหงะเงยห่อปาก....พ่นควันขาวงาม แห่งยากาแร๊ตให้พ่นพุ่งออกจากปอด สายตาหรี่เล็งจับพัดลมติดเพดานสี่ใบพัดที่หมุนอยู่กึง กึง .... กึงกึง
มาตรฐานจริง.......จริ๊งอำเภอเรา – มีพลังงานไฟฟ้าแรงสูงบริการสาธารณูปโภคในฝันแท้ๆ---เดือนก่อนท่านครูใหญ่ก๊ะครูกีฬายังได้ไปดูใกล้ๆเลยตอน อส.เหงี่ยมผู้เพื่อนก๊ะครูใหญ่ดึงหัวเครื่องมาเผา ......... เป็นเหล็กเท่าตาปูเก้ายาวซักฝ่ามือหมุนๆคลายเกลียวออกมาพันๆด้วยเศษผ้าจุ้มน้ำมันขี้โล๊แล้วจุดไฟเผาลุกซะวื้บ ......... วื้บ .. !?----ทำเอาสองครูน้อย-ใหญ่จากกลุ่มโรงเรียนตำบลแถบตีนภู---ใจหายใจคว่ำกุลีกุจอจะหาน้ำหาไม้กวาดมาช่วยกันดับซะวายวุ่นไปโฮ๊ะ ได้ไงเข้าอำเภอมาเดือนหนึ่งนานๆเข้ามาดูเครื่องยนต์ต้นพลังงานของตัวเมือง
ตัวอำเภอแท้ๆเต็มๆอย่างงี้ ได้ไงล่ะมาเจอไฟจะลุกไหม้ท่วมหัวเครื่องต้นกำเนิดไฟฟ้าของทั้งเมืองจังๆอย่างนี้ปล่อยไว้ไม่ได้ โทษประหารเลยนา มึ๊ง !
“ อ๊ะ.... หยอ .... หยอไม่มีไรพวก เย๊น ”
แหนะ................... !?
ดูมัน ... ดูมัน!?
ไฟจะนำโทษประหารมาสู่เราบัดเดี๋ยวดูดู๊ อส.เหงี่ยมพวกกันมันทำใจเย็นโบกไม้โบกมือห้าม ซะยังงั๊น ?
---------------------------------
---------------------------------
.........“ อ๊ะ ......เครื่องสะลาเวียมันก้อพรรค์นี้แหละโว้ย ต้องเผาหัวมันให้แดง ก่อนสตาร์ท ”
ท่าน อส.เหงี่ยมผู้ใกล้ชิด-ป.อาวุโส ทำงานเผาหัวเครื่องยนต์แบบนี้ทุกหัวรุ่งยามเช้าแหละ
“ ต้องเผา .... ไม่เผามันอืดไม่ทำงานหมอนี่ ”
“ ………………………………. ”
“ ………………………………. ”
โฮ๊วววว เชี่ยวชาญจริงเพื่อนตูดูมันทำซะหยั่งก๊ะเครื่องพรรค์นี้เป็นลูกไร่มันนิครูใหญ่ชอบใจงานประเภททันสมัยเครื่องจักร--เครื่องยนต์กลไกอย่างนี้เอามากๆ
..........เข้าอำเภอที ได้พูดคุยก๊ะชิบเอ็นฯ(ตำแหน่งที่ท่านปออาวุโสใช้เรียก อส.เหงี่ยม-ชิปเอนจิเนียริ่ง)มันเป็นเหตุให้เป็นคน...ออโตเมติกซะไม่เบาล่ะ--เมื่อได้ใกล้ชิดกับคนคุมเครื่องเมดอินยูโกสลาเวียตัวนี้ ----และไอ้ที่หมุน .... หมุนอยู่ลื่มๆห้อยเพดานเหนือหัวนี่ก็มันแหละ
ผลิตผลจากฝีไม้ลายมือ อส.เหงี่ยมผู้เก่งฉกรรจ์ สุดเต้ยจริงๆเพื่อนกัน
“ อ๊ะมาแล้ว ได้การครับเด็ดๆอย่างเต้ย ....เชิญครับ ”
ชามอ่างเซรามิคขนาดใหญ่ถูกยกมาวางลงบนโต๊ะไม้หนาเต๊อะต่อหน้าท่านครูใหญ่แลครูกีฬาผู้มาดูแลเลี้ยงดูปูเสื่อฐานว่าจะได้สองขั้นเงินเดือนจากผลการพิจารณาของท่านประธานกลุ่มตำบล...เมื่อปีงบประมาณหน้ามาถึง ตอนนี้คือจีบทางผู้เป็นหัวเรือให้ทราบรหัสยนัยกันก่อนว่า ขอกันนะครับสองขั้นงานนี้ผมขอ เลยเป็นเหตุให้สองครูได้นั่งโซ๊ยกันในร้านหรู....ในเมืองทันสมัยใต้พัดลมปีกกว้างอันสง่าแห่งยุค
“ เฮ๊ยยย เถ้าแก่ลอโว๊ยเอาน้ำเซเว่นอัพ สองขวดโว๊ยไปฝากแม่มันหน่อยว่ะ ”
เข้าเมืองที ต้องมีของดีทันสมัยไปฝากกันอย่างนี้ล่ะ
“ อื้อหืออ ..... มันแซ่บแท้เด้อออ ...จัดจ้านอย่างที่สุดวู๊ยยยมันต้องอย่างงี้สิ ถึงรสถึงชาติแท้ ”
ขณะหยิบช้อนสังกะสีเคลือบเขียวยกซดต้มเปรตปลาไหลใบมะขามอ่อนจากชามใหญ่....ทำเอาท่านประธานกลุ่มพอ อกพอใจเป็นยิ่งนัก
“ อ่ะ ห๊า วู๊ยยย ...... !ได้แรงอกกูแท้ๆมึงเอ๋ย ”
ร้อนซะเหงื่อเม็ดผุดพรายเลย แรงเผ็ดจากเครื่องแกง -- เปรต!
………เรื่องกินเหล้าเหลือง(เหล้าสี)นี่เป็นที่รู้ๆกันในแวดวงล่ะว่าท่านกินแบบ ตบตูด....อย่างสง่างามด้วยมาตรฐานชั้นสูงแห่งแวดวงครูประธานกลุ่มด้วยกัน ท่านกินแบบนัมเบอร์วันอยู่แล้ว ใจเด็ดคอถึง ถึงไหนถึงกัน
……….ที่ถนนเวลาบ่ายคล้อยผู้คนในตลาดต่างพากันเก็บกวาดขยะหยักใย่ใบตองที่เกลื่อนปลิวระไปตามหน้าเรือนร้านรวง
มีประกาศปิดไว้ที่ป้ายกระดานสอนนักเรียน
หน้าศาลอำเภอถึงชาวห้องแถวโรงไม้อันเป็นเขตตลาด ให้ชาวบ้านร้านตลาดแต่ละครัวเรือนช่วยกันคนละไม้คนละมือเก็บกวาดเศษใบไม้ใบตองให้สะอาดดูดี...เป็นผู้มีวัฒนธรรมอย่าลืมเราต้องมีวัฒนธรรม.ลงชื่อนายพายัพ ...ท่าพระโต
นายอำเภอผู้ประกาศ.........ตลาดอำเภอชนบท ในสายตาของชาวหมู่บ้านห่างออกไป
สิบ ยิ่สิบกิโลมันคือเมืองอันศิวิไลซ์เย็นลงหน่อยก็หนาวแหละเย็นเยียบเลยต้องรอเวลารถไอ้หัวตัดของพวกชักลากไม้จากป่าสัมปทานฝั่งภูกระแต ...ที่เขาจะชักลากท่อนซุงไปเก็บยังกองหมอนไม้ตำบลหนองขี้ชัน ลงไปทางทิศใต้ซึ่งต้องผ่านหมู่บ้านโคกปูนขาวของสองครูน้อย – ใหญ่คู่นี้อยู่แล้ว -- ทุกประชุมประจำเดือนครูใหญ่ก็ได้อาศัยเจ้ารถหัวตัดคันเก่งคันนี้แหละเข้าเมืองพักนี้...คลาดกันจริงๆรถชักลากหมอนไม้ไม่มาไม่มีก็ม้าไอ้หัวงอนคู่ชีพที่ผูกล่ามไว้สนามหญ้าทุ่งนาของโรงเรียนแหละนำพามา ทางสิบสองโลเวลาม้าหนึ่งชั่วโมง....เวลารถลากซุงสามชั่วโมงขึ้นเพราะทางเป็นหล่มเลนตม วิ่งทีก็หนุนล้อวางดุ้นท่อนหมอนไม้ที ...เสียบแซมเข้าในเลนโคลนตมนั่น แต่สำหรับ
ผู้โดยสารอย่างครูบ้านป่าทั้งคู่แล้วมันคือประสบการณ์เรื่องเล่าผจญภัยที่จะได้นำเหตุขณะอยู่ภายในเคบินหน้ารถขนซุงเก็บจำ......ไปบอกเล่าในห้องเรียน..ให้นักเรียนสดับรับฟังเวลารถยักษ์ขับเคลื่อนบนผิวถนนเลนโคลน เมื่อมองออกไปจากหน้าต่างเห็นล้อสิบแปดล้อมันฟรีปัดขี้เลนฟรีอยู่ฟืดดดดดดดด ..........ฟืดดดดดด---พลันที่ล้อข้างหน้าไม่ยอมตะกุยเดินหน้าไปล้อที่ฟรีแล้วฟรีเล่า....มันก็ปักจมลงเลนไปโดยไวรถที่ขนท่อนซุงอันหนักอึ้งก็เอียงกระเท่เร่โซ่เส้นใหญ่ร้องกรูด ........ กรูด ตรึงรัดมัดท่อนไม้ยักษ์ให้แน่นยิ่งขึ้นแต่สำหรับโซเฟอร์ผู้ช่ำชองประจำรถแล้วย่อมรู้ดีว่าแค่ไหนพอ หรือยังต้องเบิ้ลเหยียบเร่งคันเร่งให้เร่งเครื่องเขยิบเดินหน้าต่อไป แต่หากเกินแรงตะกุยของเครื่องรถจริง....โชเฟอร์ก็ไม่รอช้าแหละโดดโครมลงอ่างขี้โคลนพร้อม
ลากปีกหมอนเศษไม้แหย่.. แยงเข้าหนุนช่วยล้อทันทีแหละ แต่สำหรับครูผู้โดยสารอย่าหวังจะได้ช่วยเลย ไอ้ที่โดด ...... โดดโครมลงน่ะเพราะอยากรู้อยากเห็นว่าโชเฟอร์ท่านทำประการใดก๊ะล้อรถ เท่านั้นแหละ....เพียงขอเปื้อนด้วยคน ..ให้รู้ให้เห็นก๊ะตา การจะหนุนล้อรถที่ปักจมลงเลนตมน่ะต้องคนรู้ใจรู้จังหวะท่าทางงัดง้างกันเวลาทิ้งโครงรถไปข้างหน้ามุมเท่าไหร่...ต้องเร่งเครื่องแรงขนาดไหน คือโชเฟอร์ประจำรถเท่านั้นจะใช้ท่อนไม้สั้นยาวยังไงขนาดไหนอ่านออกรู้เห็นทำได้ เป็นงานรู้กันจนรถขับเคลื่อนผ่านเลนตมไปได้ตลอดรายทางอันแสนสะบักสะบอม มอมแมม
.......ผู้โดยสารสองคนรออยู่วันนี้ ต้มเปรตปลาไหลสูตรของอาเฮียร้าน ล.เลิศรส..ทำเอาสองลูกค้าซดเหล้าเหลืองซะพร่องขวดกลมใหญ่ไปเลย อีกทั้งต้มเปรตปลาไหลอันร้อนแรงนั่นด้วยทำให้เจริญสุราเป็นยิ่งนัก
-----“ น๊าน ไหมล่ะเกือบซะแล้วสิกูไหนน้ำเซเว่นอัพฝากแม่ใหญ่ --- ต้องแม่เล็กด้วยคนไม่งั๊นกูตาย แม่เล็กเอาไรหว่า ...อ๊ะคนสวยคนงามเขาต้องครีมอีมูน ก๊ะแป้งน้ำสมใจนึกโว๊ยย ”
..........แม่ใหญ่ของท่านประธานน่ะเป็นแม่ของลูกๆหกคนชายสี่หญิงสอง ส่วนแม่เล็ก..ให้ลูกสามคนเป็นหญิงทั้งหมดท่านประธานจะสลับกันไปนอนระหว่างสองบ้านวันเว้นวัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น