23 พฤศจิกายน 2553
15.00 น.
"ตา ... ต๊า เรามาถึงช่องเขาขาดแล่วตา ภูเขาขาดแหว่งหายไปแยะเลยพวกถลุงภูเขา."
ฮือออออ .........
“แล้ว อากาศเป็นไงบ้างดูท่า จะหนาวยัง?”
ไม่เลย ......... ไม่แน่ๆ ร้อนเปรี้ยงแหละ ข้างนอกรถแดดซะแจ่ม. แถมเราถาม พวกบนเขาเพชรบูรณ์บอกบนดอยเย็นเยียบ......... แต่พอลงมาพื้นราบร้อนตับแลบ...!
“ตกลง แม่ตัว(สรรพนาม ขานนับกันในวงงาน) เขารู้เพื่อนตัวป่ะ?”
......... ยังไม่รู้.......... แม่เขารู้จักกันก๊ะเพื่อนเราคนนี้อยู่เคยมาเยือนที่เราทำงานบ่อย ขณะเรียนด้วยกัน.
ก็เดี๋ยวรถจอดเราจะโทร...............เราเตรียมใจเตรียมสติคืนนี้เราไปนอนบ้านเพื่อน.
ฮือออออออออ ................
นางแหล่ อิสเบลลา ให้การขณะตัวเธอเดินทางไปโดยรถยนต์โดยสารประจำทาง มุ่งหน้าสู่เมืองหมากขามหวาน
ในวันอันพรรคพวกเพื่อนฝูงต้องย้ำกล่าวบอกเล่าชวนเชิญให้สนุกเริงรื่นไปสมาลาเคราะห์ขอโทษขอโพยต่อพระแม่โพสพ แม่น้ำคงคามหานที อย่างที่เคยๆประพฤติปฏิบัติกันมา ในทุกๆปีสนุกสนานอย่างเคยเป็น แต่ปีนี้วันนี้นางแหล่ต้องเศร้าใจขื่นเฝื่อน ขมในใจ เหตุเพราะเสียเพื่อนไปอย่างไม่มีวันกลับ
ด้วยโรคภัยเบียดเบียนบีทา
ฮือออออ........... ปราชญ์ท่านหนึ่งก็บอกไว้ชัดเจนน้องเอ๋ย
“ พฤษภกาสร อีกกุญชรอันปลดปลง
โททนต์เสน่งคง สำคัญหมายในกายมี
นรชาติวางวาย มลายสิ้นทั้งอินทรีย์
สถิตทั่วแต่ชั่วดี ประดับไว้ในโลกา ”
แป๊บๆ .... นะชีวิตคนเราน่ะมาแล้วก็ไป มาจากศูนย์ไปก็ไปศูนย์ ช่วงหายใจร่วมโลกกันนี่ทำเหอะ การอันยังประโยชน์ลงมือทำอย่างสุดใจ ทุ่มเทมันเข้าไป เราจะอยู่ด้วยกันไม่นานแน่ การอันไม่เบียดเบียน เกิดประโยชน์ยิ่งลงมือทำย้ำว่าต้องทำ.
“ดู นักเรียนของเราครับ ........ แข็งแรงกันทั้งนั้นกระทรวงสาธารณสุขมาตรวจของเรา อัตราการเจ็บป่วยน้อยกว่าที่อื่น เด็กของเราทานมังสวิรัติทุกมื้อ พวกเราปลูกข้าวกันเอง โดยเด็กของเรา ไม่ใช้ปุ๋ยเคมีก่อนปลูกพวกเราสงบภาวนา แผ่เมตตา ผลผลิตข้าวของเราได้ หนึ่งพันหนึ่งร้อยกิโลกรัมต่อไร่ ผลผลิตสูงกว่างานการใช้ปุ๋ยวิทยาศาสตร์ครับ”
.............. เฮ๊ยยยย เพื่อนเรานอนไม่หลับตลอดทั้งคืนเลย ...... ฉันต้องมีชีวิตต่อไปกับเรื่องแบบนี้หรือ ......... จะมีจะเป็นตลอดชีวิต..... ! ??........... ฉันเกลียดพวกมัน เกลียดทุกคน กับไอ้บ้าเหรียญตรานั่น มันเพื่ออะไร?
.................. เราต้องแก้แค้นไอ้พวกบ้านั่น ... ดูนั่นสิ ดูนั่นและดูนั่น ..............ฉันต้องการความสงบกลับคืนมา
หนูอยากให้พวกบ้านั่นถูกฆ่าตายแบบพ่อแม่น้องชายน้องสาวของหนูบ้าง ........หนูเกลียดพวกมัน ที่พรากชีวิตพวกหนู.
อืออออออออ ...........
...............................................................
............................................................... ?
“แล้ว เราอยากให้เขากลับมาจริงหรือ....... ฉันกลัวว่า.....พอไอ้พวกนี้ออกไปแล้ว.............. มันจะไม่ยิ่งแย่กว่าที่ครั้งก่อน............ที่เป็นอยู่ รึ?”
ฮืออออออ...........
เอาน่ะ ให้มันเป็นไปทุกอย่างมันเป็นมาแล้วโดยลำดับ ไม่มีอะไรต้องกลับคืน......... ถอยหลังไม่ได้ ทุกอย่างต้องเดินหน้า.
“จำไว้ผู้กล้าเราไม่ต้องการผู้แปรผัน ไม่ต้องการผู้อ่อนแอ ไม่ต้องการผู้ขี้ขลาด เราไม่ต้องการผู้สะเพร่า........งานใครก็งานมัน ..เข้มแข็ง ..และเดินหน้าต่อไป”
สักพัก หลังฝุ่นผงตรลบทุกอย่างจะแกร่งขึ้น และหล่อหลอมให้เป็นบล็อกพิมพ์อันแข็งแกร่งหรอกน่ะ.
อีกสามวันข้างหน้าทางวัดไผ่เงินจะมีการทำบุญใหญ่ โดยพระทำบุญปัดรังควานให้กับวัด.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น