11 พฤษภาคม 2556
12.00 น.
ด้วยเหตุว่ามันเป็นงาน. งานคือสิ่งที่ต้องทำคือภารกิจ
คือหน้าที่คือ บทบาท คือความรับผิดชอบ
และที่ฉันอยู่มาเป็นตัวเป็นตนเป็นคนแกม
หมู่สังคมคนได้ทุกวันนี้ก็เพราะมันนี่แหละ"งาน"
แม้บางครั้งจะอึดอัดไปบ้างอย่างวันนี้ที่กำลังเป็นอยู่ฉันก็ต้องทำ ต้องทน
".......อาเจ็ก"
".......เฮีย"
"เอ้อ.....หวัดดี...นี่ๆ
เชิญทางนี้เลย
มาๆ..มาดูกันเลย"
เดินเข้ามาทางประตูโรงเรียนคู่กันมา
อาเจ็กคือเจ้าของโรงเรียนแห่งนี้
ส่วนเฮียน่ะคือลูกค้าประจำของบริษัทเราที่เป็นผู้แนะนำผลิตภัณฑ์สินค้าของเราให้กับอาเจ็กได้ทราบ
และด้วยการบอกกล่าวแนะนำของเฮียนี่แหละฉันจึงได้มาพรีเซ็นต์งานของฉันที่นี่อีกครั้งหนึ่ง
อาเจ็กเดินนำหน้าฉันไปทางส่วนหลังอาคารเรียนหลังใหม่
ที่พวกช่างกำลังก่อสร้างอยู่แล้วก้มตัวมุดเข้าที่ต่ำแคบใต้ถุนอาคาร ฉันมุดตามเข้าไป
ตั้งอยู่ต่อหน้าเราน่ะคือปั๊มพ์น้ำบาดาลแบบแรงดันสองทางปั๊มพ์ตัวนี้จะสูบน้ำใต้ดินผ่านท่อขนาดไดมิเตอร์นิ้วครึ่ง
"จากน้ำบาดาลจะถูกดูดโดยปั๊มพ์
ขนาดหนึ่งจุดห้าแรงม้า
ผ่านท่อพลาสติคไปยังแท็งค์ขนาดความจุสองพันห้าร้อยลิตร จากแท็งค์เก็บน้ำตัวนี้ จะติดตั้งปั๊มพ์ขนาดเท่าเดิมสองตัวแยกกันอยู่
แต่ละตัวทำหน้าที่ปั๊มพ์น้ำจ่ายไปยังอาคารสองอาคารของโรงเรียน
รวมความยาวของท่อพลาสติคทั้งหมดในเขตโรงเรียนประมาณสามร้อยเมตร" ฉันจดบันทึกงานของฉันไว้
และในส่วนที่เป็นแปลนแสดงทางเดินของท่อทางน้ำนั้นฉันก็ใช้ดินสอวาดแสดงจุดที่ตั้งต่างๆเอาไว้ในอีกแผ่นหนึ่ง
"เอ้อ......ใช่เลยถูกต้องแล้ว"
เมื่อฉันแสดงแปลนการเดินและวางท่อน้ำให้อาเจ็กดูแกย้ำว่าถูกต้องตามที่ฉันเขียน
แล้วฉันก็เก็บไว้ในสมุดบันทึกการทำงาน
จากนั้นอาเจ็กก็พาฉันเดินเข้าไปดูตัวอย่างน้ำในห้องน้ำ
"นี่ๆ...ดูนะลักษณะของน้ำ.มันเป็นแบบนี้"
ฉันดูแล้วก็โน้ตไว้
ซึ่งอันที่จริงฉันก็ไม่จำเป็นต้องเขียนโน้ตกรณีแบบนี้ที่เป็นและเห็นอยู่นี่หรอก เพราะฉันคุ้นอยู่แล้วกับส่วนประกอบทางเคมีของน้ำบาดาลในเขตภูมิภาคนี้
คุ้นกับลักษณะอาการของมันจนชินแต่เพราะมันเป็นงานต้องทำต้องจดตามแบบฟอร์มงาน
และก็ด้วยปัญหาโครงสร้างทางโมเลกุลของน้ำของภูมิภาคเขตภูมิประเทศของภาคเรานี่แหละ ที่ทำให้ฉันต้องวนเวียนยุ่งเกี่ยวกับการจัดการปัญหาเหล่านี้ให้กับลูกค้าของฉัน อ๊ะ...ไม่ใช่ของฉันคนเดียวหรอกของบริษัทของเจ้านายฉันด้วยสิ
"นี่ๆคุณดูนะนานๆไปมันเกาะตัวเลื่อมพราวเต็มผนังห้องเลยนี่...ดูเอา"
".......อ้อ"
ฉันดูแล้วก็คลำดูแถมมะเหงกฉันก็เคาะมันกอ๊กๆทีหนึ่ง แล้วฉันก็จด..... "ตะกรันโปแตสเกาะผนังแข็ง
"และเวลาเราเปิดน้ำนะ
เมื่อแห้งแล้ว
นี่ดูมันจะเป็นคราบเป็นด่างขาว
เป็นรอยเป็นด่างดวงเต็มอยู่นี่ตามขอบอ่างขอบซิงค์"
แง๋และ....อาเจ็กเอ๋ยมันย่อมเป็นอาการแบบนี้แน่นอน
"นี่นะจะบอกให้.......ไม่รู้ละผมต้องได้กินเปอร์เซ็นต์กับคุณสิบเปอร์เซนต์นะไม่งั้นผมไม่แนะนำลูกค้ารายต่อไปให้นะ"
อ๊ะ.....แหมเฮียน่อเฮียว่ากันอีตรงเรื่องเงินที่ควรจะได้ตรงประเด็นเลยนิ?ถึงลูกถึงคนตีแสกหน้าจังๆเลยน่อ
ขณะที่ฉันก้มๆเงยๆอยู่ในห้องน้ำกับอาเจ็กเฮียแกก็เข้ามาสมทบพร้อมกับคำพูดชิงเอาประโยชน์เข้าสู่ตัวทันที เอาน่ะเฮียนะ...เดียวค่อยคุยกันน่ะ
"ไม่รู้ล่ะถ้าอยากได้ลูกค้ารายต่อไป
ผมต้องได้สิบเปอร์เซ็นต์นะ"
เด็ดขาดจริงๆเฮียคนนี้.
ลูกค้าแต่ละรายของฉันนี่กว่าจะจบขั้นตอนตกลงซื้อขายกันได้ทำเอาฉันมึนไปนักต่อนัก อย่างกรณีเฮียนี่
อีตอนที่ฉันไปพรีเซ็นต์งานของฉันให้แกฟังนั่นทำเอาฉันถอดใจ
ไม่ไหวมั้ง........เฮียแกเล่นถามซะจนละเอียดยิบไม่ให้มีจุดรั่วไหลได้เลย
จนน้องฝ่ายติดตั้งที่ไปด้วยกันกับฉันสะกิดบอกฉัน พอๆพี่พอ...ไม่ขายอย่าขาย ไม่ซื้ออย่าซื้อคนอะไรลวดลายจัง!? โดยผัสสะอันยุ่งยากขณะพูดคุยกันต่อหน้าเฮีย ที่มีท่าทีกวนโอ๊ยน้องเขานั่น สำหรับฉันแล้ว
ฉันว่านั่นมันคือความเป็นปรกติประจำตัวของแต่ละคนนะ
ลูกร้อยพ่อพันแม่ในโลกเรานี้จะให้เขาเหมือนเรา และจะให้เราเหมือนเขานี่เป็นไปไม่ได้หรอก
คนเฒ่าคนแกเคยบอกสอนฉันเรื่องการอยู่ในฝูงหมู่คนนี่
ทำให้ฉันเรียนรู้และเข้าใจผู้คนหลากหลายแบบหลายชนิดนัก เพราะคนแต่ละคนไม่เหมือนกันที่ฉันพบปะในชีวิตประจำวัน และชีวิตการทำงานของฉัน
อย่างกับเฮียนี่ในขณะที่น้องฝ่ายติดตั้งเขาถอดใจแต่ฉันยังเสนอหน้าประชันแลกเปลี่ยนเรื่องงานกับแกอย่างไม่หวั่นไหวถามมาเหอะที่เป็นงานของฉันทุกแง่ทุกมุมเฮียเอ๋ย
ผลิตภัณฑ์ของบริษัทเรามีมาตรฐานสูงทางอุตสาหกรรม โดยสถาบันอุตสาหกรรมทางยุโรปสองสถาบันเขาการันตีให้กับเราอย่างสง่างามแล้ว ทุกอย่างที่ฉันพรีเซ็นต์ให้เฮียฟังนั่นไม่โกหกขี้ตั๊วเบะเบ้ดอกเฮียเอ๋ย
เครื่องหมายประกันคุณภาพของสองสถาบันอันเลื่องชื่อเป็นประกันชัดแจ้ง
แล้วไง.....ในที่สุด
เพราะคนแต่ละคนไม่เหมือนกันอย่างที่ฉันเข้าใจ ซึ่งเฮียแกก็บอกตกลงยอมรับ และซื้อใช้ผลิตภัณฑ์ของบริษัทเรา เพื่อคุณภาพงานที่ดียิ่งขึ้นของธุรกิจงานผลิตพลาสติคขึ้นรูปของเฮียแก
"ผมจ่ายเงินสดเลยนะ
ไม่ผ่อนล่ะขี้เกียจผ่อน
ดีไม่ดีเดี๋ยวรู้กัน
แต่ถ้าไม่เกิดผลท่อน้ำผมไม่สะอาดนะคืนเลย
มาเอาเครื่องคุณคืนไปเอาเงินผมกลับมานะ
โอเค"
ไหม๊ล่ะ........?แกเด็ดขาดขนาดไหนคนแบบนี้
จนกระทั่งวันนี้จะสองปีแล้วที่ผลิตภัณฑ์บริษัทเราติดตั้งในโรงงานของเฮียแก
และเมื่อสัปดาห์ที่แล้วนี่เฮียแกก็โทรศัพท์มาเชิญชวนฉันด้วยตัวแกเอ็ง
"นี่คุณทำอะไรอยู่จะเอาไหม๊ล่ะลูกค้าน่ะ........เอาไม่เอา?"
เพียงได้ยินน้ำเสียงของเฮียฉันก็แทบจะกราบผ่านทางโทรศัพท์ไปแล้วพระเจ้าของฉัน
กราบขอบพระคุณเฮียเป็นอย่างสูง.
---------------------------
"เอาล่ะ......ฉันคุยกับเขาเรียบร้อยแล้วต้องจ่ายเงินสดเท่านั้นสินค้าจึงจะออกไปได้"
และนี่ก็เป็นเครื่องเตือนสำนึกสติของฉันอีกเรื่องหนึ่ง
ในข้อที่ว่าคนเราไม่เหมือนกัน
แต่ต้องพบกัน อยู่ด้วยกันทำงานด้วยกัน
แถมคนๆนี้เป็นนายผู้มีพลังเหนือฉัน
ก็ที่แล้วๆมานั่นงานการขายผลิตภัณฑ์ของบริษัทเราทำกันมาอย่างราบรื่นระหว่างเรากับลูกค้า โอนหย่อนผ่อนให้กันตามสะดวก
สุดแท้แต่ลูกค้าว่าจะสะดวกจ่ายกับบริษัทอย่างใด
บ้างก็จ่ายเช็คบ้างก็จ่ายเงินสด
บ้างก็จ่ายเป็นงวดๆไป
ก็ทำกันเช่นนี้โดยลำดับมา ทุกครั้งที่มีการซื้อขายทางเราคนทำงานให้บริษัทก็มีหนังสือสัญญาที่ทำขึ้นอย่างถูกต้องตามหลักข้อกฎหมายทุกประการจัดเก็บไว้เป็นหลักฐานทุกรายไป
แต่มาวันนี้มาดามผู้เป็นภรรยาของนายฝรั่งออกมาสั่งการแบบนี้ ทำเอาพวกเราพนักงานอ้ำอึ้งไปตามๆกัน...พูดไม่ออก
เพื่อนร่วมงานของฉันหลายคนเริ่มซุบซุบงุบงิบจับกลุ่มกันแบบในละครทีวีเวลานายเผลอแล้วทุกคนก็พูดๆๆๆๆๆๆๆๆ........พูดถึงระบบงานที่ทุกคนกำลังประสบอยู่
"นั่นสินะเราหรือกว่าจะเข้าพบลูกค้าแต่ละรายได้.......โอยยย...แย่เลย"
ฝ่ายเซลล์เอ็นจิเนียร์พร่ำรำพันให้เพื่อนฟัง
"แต่ฉันสิแย่เลยขายก็ขายได้แล้วลูกค้าเขาโอเค.....แต่ดันมาเจอเรื่องแบบนี้......ต้องจ่ายเงินสดนะ..สดเท่านั้นดู๊...?"
เวลานี้ระบบงานของพวกเรากำลังป่วนอย่างหนัก
"รถฉันยังไม่หมดงวดเลย.....!!"
"บ้านที่แม่ฉันอยู่
ฉันก็ยังต้องส่งให้แม่ทุกเดือน ????"
พวกเพื่อนๆแต่ละคนที่หันหน้าปรึกษาหารือกัน
บอกเป็นนัยๆว่าขืนอยู่กันแบบนี้ดูเหมือนทุกคนจะถอดใจแล้ว
ด้วยว่างานถูกทำให้ไขว้เขวจากระบบที่ควรจะเป็น แต่ทุกคนก็มีภาระของตัวเอ็งอย่างที่เป็น
"ผมสิแย่....ลูกสองเมียสี่
ต๊ายทั้งสองลูก...ผม"
น้องช่างฝ่ายติดตั้งบ่นแบบสนุกแกมเซ็งให้พรรคพวกฟัง
เขาเป็นคนหนุ่มวู่วามที่ยังไม่มีภาระรับผิดชอบแบบพวกเรา "เอาน่ะคนเราไม่เหมือนกัน แต่ต้องอยู่ด้วยกันต้องคบกันทำงานด้วยกัน"
ต้องมีซักจุด ซักข้อหนึ่งหรอกน่าที่ต้องจูนเข้าหากันได้นะ
ก็แปลกดีเน๊อะฉันทำงานกับฺ บอส มาตั้งห้าปีแล้ว
เมื่อสองเดือนที่แล้วขณะพวกเราพัลวันยุ่งเหยิงอยู่กับงานของแต่ละคนอยู่
เธอผู้นี้ก็เดินลุยย่ำเข้าไปถึงโต๊ะบอสทันที
ซึ่งก็ทำให้พวกเราทุกคนเป็นงงกันพอสมควร
" นี่ khoon Chonlanet เป็น Madam ผม krab "
เอ้อน่อ...... มาดาม..เอ้ามาดามก็มาดาม
"ดิฉันก็ทำงายขายเหมือนๆกับพวกคุณแหละค่า"
จำได้มาดามของบอสทักทายพวกเราวันแรกที่บอสแนะนำ
"ช่วยอุดหนุนดิฉันหน่อยนะค๊ะ"
พวกเราดูโล่งใจที่ผู้ที่เป็นมาดามของบอสทำตัวเป็นกันเอ็งกับเราชาวพนักงาน วันนั้นดูพวกเราตื่นเต้นกันใหญ่ กับมาดามของบอส
เธอเป็นคนสวยและปราดเปรียวแบบพวกโฆษณาผลิตภัณฑ์ ในทีวี ข่าวเรื่องบอสมีมาดามกระจายไปทางไอซีคิวสู่พวกเพื่อนสำนักงานต่างจังหวัดภายในไม่กี่นาที ทุกคนทราบ
แถมด้วยจริตของเพื่อนบางคนที่อยากคุ้นเคยใกล้ชิดกับมาดาม
เพื่อนบางคนก็เสนอตัวรับเครื่องสำอางค์ของมาดามมาเสนอขายในวงหมู่เพื่อนๆด้วยกันผ่านทางอินเตอร์เนตจากเพื่อนสู่เพื่อน พวกเราก็ซื้อกันซื้อของซื้อใจซื้อมาดามซื้อความใกล้ชิด
สนุกกัน
และเวลาขายเครื่องสำอางค์ของมาดามพวกเราก็ขายกันได้ไม่นานนัก
มาดามก็หยุดเทคแคร์พวกเราบอกขี้เกียจขายแล้วของพรรค์นั้น
"พอแล้วขายของให้คนอื่นเขาร่ำรวย.......และพวกเราก็ไม่ต้องขายให้พวกเขาอีกแล้ว"
มาดามว่าไงเราก็ว่าตามล่ะเอ้อนะ....ก็ไม่ว่ากันไม่ขายก็ไม่ขายที่พากันขายๆน่ะเพราะหนึ่งมาดามเป็นตัวตั้งตัวตี
สองเปอร์เซ็นต์การขายในวงหมู่พรรคพวกที่อุดหนุนกันนั่นก็ดูดีน่าทำเป็นงานเสริมทำนองนั้น
และวันนี้มาดามก็เข้ามาสั่งงานในบริษัทของบอส
"..........ฉันคุยกับเขาเรียบร้อยแล้วต้องจ่ายเงินสดเท่านั้น สินค้าจึงจะออกไปได้"
".........อ๋อย "
"...........โอยยยย?"
โอ้.......มาดามถอดสูตรการขายมาจากตำรับงานขายเครื่องสำอางค์นั่นเลยเชียว......หนึ่งชุดเครื่องสำอางค์แบบครบเซ็ทน่ะพันแปดร้อยเงื่อนไขคือลูกค้าจ่ายสด
กับผลิตภัณฑ์งานทางอุตสาหกรรมสำหรับดูแลจัดการระบบน้ำในโรงงาน
แพ็คเก็จแบบธรรมดาขนาดเล็กสุดนี่ราคาแปดหมื่นห้าพันบาท
ขนาดใหญ่สุดล้านกว่า
".....เงินสดเท่านั้นสินค้าจึงจะออกไปได้"
โอ้......มาดาม
ไม่ทราบว่าพวกสำนักงานตามประเทศในแถบเอเชียอีกห้าประเทศจะได้รับคำสั่งนี้ไหมหนอ......โอ้.......บอส
แม้บางครั้งมันจะอึดอัดไปบ้างอย่างวันนี้ที่กำลังเป็นอยู่ ฉันก็ต้องทำ
ต้องทน "โอ้มาดาม! "
เพราะคนเราไม่เหมือนกัน.จุมมะลี คำภมัย - [ 4 ก.ค. 46 ]
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น