โอ้......มาดาม (Madame)

11 พฤษภาคม 2556

12.00 น.

            ด้วยเหตุว่ามันเป็นงาน.   งานคือสิ่งที่ต้องทำคือภารกิจ คือหน้าที่คือ บทบาท คือความรับผิดชอบ

            และที่ฉันอยู่มาเป็นตัวเป็นตนเป็นคนแกม หมู่สังคมคนได้ทุกวันนี้ก็เพราะมันนี่แหละ"งาน"   แม้บางครั้งจะอึดอัดไปบ้างอย่างวันนี้ที่กำลังเป็นอยู่ฉันก็ต้องทำ ต้องทน

            ".......อาเจ็ก"

            ".......เฮีย" 

            "เอ้อ.....หวัดดี...นี่ๆ  เชิญทางนี้เลย  มาๆ..มาดูกันเลย" 

          

             เดินเข้ามาทางประตูโรงเรียนคู่กันมา   อาเจ็กคือเจ้าของโรงเรียนแห่งนี้   ส่วนเฮียน่ะคือลูกค้าประจำของบริษัทเราที่เป็นผู้แนะนำผลิตภัณฑ์สินค้าของเราให้กับอาเจ็กได้ทราบ  และด้วยการบอกกล่าวแนะนำของเฮียนี่แหละฉันจึงได้มาพรีเซ็นต์งานของฉันที่นี่อีกครั้งหนึ่ง  อาเจ็กเดินนำหน้าฉันไปทางส่วนหลังอาคารเรียนหลังใหม่   ที่พวกช่างกำลังก่อสร้างอยู่แล้วก้มตัวมุดเข้าที่ต่ำแคบใต้ถุนอาคาร  ฉันมุดตามเข้าไป  ตั้งอยู่ต่อหน้าเราน่ะคือปั๊มพ์น้ำบาดาลแบบแรงดันสองทางปั๊มพ์ตัวนี้จะสูบน้ำใต้ดินผ่านท่อขนาดไดมิเตอร์นิ้วครึ่ง "จากน้ำบาดาลจะถูกดูดโดยปั๊มพ์  ขนาดหนึ่งจุดห้าแรงม้า  ผ่านท่อพลาสติคไปยังแท็งค์ขนาดความจุสองพันห้าร้อยลิตร  จากแท็งค์เก็บน้ำตัวนี้  จะติดตั้งปั๊มพ์ขนาดเท่าเดิมสองตัวแยกกันอยู่  แต่ละตัวทำหน้าที่ปั๊มพ์น้ำจ่ายไปยังอาคารสองอาคารของโรงเรียน  รวมความยาวของท่อพลาสติคทั้งหมดในเขตโรงเรียนประมาณสามร้อยเมตร"   ฉันจดบันทึกงานของฉันไว้  และในส่วนที่เป็นแปลนแสดงทางเดินของท่อทางน้ำนั้นฉันก็ใช้ดินสอวาดแสดงจุดที่ตั้งต่างๆเอาไว้ในอีกแผ่นหนึ่ง

             "เอ้อ......ใช่เลยถูกต้องแล้ว"

             เมื่อฉันแสดงแปลนการเดินและวางท่อน้ำให้อาเจ็กดูแกย้ำว่าถูกต้องตามที่ฉันเขียน       แล้วฉันก็เก็บไว้ในสมุดบันทึกการทำงาน  จากนั้นอาเจ็กก็พาฉันเดินเข้าไปดูตัวอย่างน้ำในห้องน้ำ

              "นี่ๆ...ดูนะลักษณะของน้ำ.มันเป็นแบบนี้"          

               ฉันดูแล้วก็โน้ตไว้  ซึ่งอันที่จริงฉันก็ไม่จำเป็นต้องเขียนโน้ตกรณีแบบนี้ที่เป็นและเห็นอยู่นี่หรอก  เพราะฉันคุ้นอยู่แล้วกับส่วนประกอบทางเคมีของน้ำบาดาลในเขตภูมิภาคนี้ คุ้นกับลักษณะอาการของมันจนชินแต่เพราะมันเป็นงานต้องทำต้องจดตามแบบฟอร์มงาน  และก็ด้วยปัญหาโครงสร้างทางโมเลกุลของน้ำของภูมิภาคเขตภูมิประเทศของภาคเรานี่แหละ   ที่ทำให้ฉันต้องวนเวียนยุ่งเกี่ยวกับการจัดการปัญหาเหล่านี้ให้กับลูกค้าของฉัน  อ๊ะ...ไม่ใช่ของฉันคนเดียวหรอกของบริษัทของเจ้านายฉันด้วยสิ 

              "นี่ๆคุณดูนะนานๆไปมันเกาะตัวเลื่อมพราวเต็มผนังห้องเลยนี่...ดูเอา" 

               ".......อ้อ" 

                ฉันดูแล้วก็คลำดูแถมมะเหงกฉันก็เคาะมันกอ๊กๆทีหนึ่ง  แล้วฉันก็จด..... "ตะกรันโปแตสเกาะผนังแข็ง

                "และเวลาเราเปิดน้ำนะ  เมื่อแห้งแล้ว  นี่ดูมันจะเป็นคราบเป็นด่างขาว เป็นรอยเป็นด่างดวงเต็มอยู่นี่ตามขอบอ่างขอบซิงค์"  

                 แง๋และ....อาเจ็กเอ๋ยมันย่อมเป็นอาการแบบนี้แน่นอน

                "นี่นะจะบอกให้.......ไม่รู้ละผมต้องได้กินเปอร์เซ็นต์กับคุณสิบเปอร์เซนต์นะไม่งั้นผมไม่แนะนำลูกค้ารายต่อไปให้นะ"

                 อ๊ะ.....แหมเฮียน่อเฮียว่ากันอีตรงเรื่องเงินที่ควรจะได้ตรงประเด็นเลยนิ?ถึงลูกถึงคนตีแสกหน้าจังๆเลยน่อ  ขณะที่ฉันก้มๆเงยๆอยู่ในห้องน้ำกับอาเจ็กเฮียแกก็เข้ามาสมทบพร้อมกับคำพูดชิงเอาประโยชน์เข้าสู่ตัวทันที  เอาน่ะเฮียนะ...เดียวค่อยคุยกันน่ะ

                 "ไม่รู้ล่ะถ้าอยากได้ลูกค้ารายต่อไป  ผมต้องได้สิบเปอร์เซ็นต์นะ"

                  เด็ดขาดจริงๆเฮียคนนี้.

                  ลูกค้าแต่ละรายของฉันนี่กว่าจะจบขั้นตอนตกลงซื้อขายกันได้ทำเอาฉันมึนไปนักต่อนัก  อย่างกรณีเฮียนี่ อีตอนที่ฉันไปพรีเซ็นต์งานของฉันให้แกฟังนั่นทำเอาฉันถอดใจ ไม่ไหวมั้ง........เฮียแกเล่นถามซะจนละเอียดยิบไม่ให้มีจุดรั่วไหลได้เลย      จนน้องฝ่ายติดตั้งที่ไปด้วยกันกับฉันสะกิดบอกฉัน พอๆพี่พอ...ไม่ขายอย่าขาย   ไม่ซื้ออย่าซื้อคนอะไรลวดลายจัง!?  โดยผัสสะอันยุ่งยากขณะพูดคุยกันต่อหน้าเฮีย  ที่มีท่าทีกวนโอ๊ยน้องเขานั่น  สำหรับฉันแล้ว  ฉันว่านั่นมันคือความเป็นปรกติประจำตัวของแต่ละคนนะ  ลูกร้อยพ่อพันแม่ในโลกเรานี้จะให้เขาเหมือนเรา  และจะให้เราเหมือนเขานี่เป็นไปไม่ได้หรอก   คนเฒ่าคนแกเคยบอกสอนฉันเรื่องการอยู่ในฝูงหมู่คนนี่  ทำให้ฉันเรียนรู้และเข้าใจผู้คนหลากหลายแบบหลายชนิดนัก   เพราะคนแต่ละคนไม่เหมือนกันที่ฉันพบปะในชีวิตประจำวัน  และชีวิตการทำงานของฉัน  อย่างกับเฮียนี่ในขณะที่น้องฝ่ายติดตั้งเขาถอดใจแต่ฉันยังเสนอหน้าประชันแลกเปลี่ยนเรื่องงานกับแกอย่างไม่หวั่นไหวถามมาเหอะที่เป็นงานของฉันทุกแง่ทุกมุมเฮียเอ๋ย  ผลิตภัณฑ์ของบริษัทเรามีมาตรฐานสูงทางอุตสาหกรรม  โดยสถาบันอุตสาหกรรมทางยุโรปสองสถาบันเขาการันตีให้กับเราอย่างสง่างามแล้ว   ทุกอย่างที่ฉันพรีเซ็นต์ให้เฮียฟังนั่นไม่โกหกขี้ตั๊วเบะเบ้ดอกเฮียเอ๋ย   เครื่องหมายประกันคุณภาพของสองสถาบันอันเลื่องชื่อเป็นประกันชัดแจ้ง 

                  แล้วไง.....ในที่สุด   เพราะคนแต่ละคนไม่เหมือนกันอย่างที่ฉันเข้าใจ  ซึ่งเฮียแกก็บอกตกลงยอมรับ  และซื้อใช้ผลิตภัณฑ์ของบริษัทเรา  เพื่อคุณภาพงานที่ดียิ่งขึ้นของธุรกิจงานผลิตพลาสติคขึ้นรูปของเฮียแก

                  "ผมจ่ายเงินสดเลยนะ  ไม่ผ่อนล่ะขี้เกียจผ่อน  ดีไม่ดีเดี๋ยวรู้กัน  แต่ถ้าไม่เกิดผลท่อน้ำผมไม่สะอาดนะคืนเลย  มาเอาเครื่องคุณคืนไปเอาเงินผมกลับมานะ  โอเค" 

                  ไหม๊ล่ะ........?แกเด็ดขาดขนาดไหนคนแบบนี้     จนกระทั่งวันนี้จะสองปีแล้วที่ผลิตภัณฑ์บริษัทเราติดตั้งในโรงงานของเฮียแก   และเมื่อสัปดาห์ที่แล้วนี่เฮียแกก็โทรศัพท์มาเชิญชวนฉันด้วยตัวแกเอ็ง

                  "นี่คุณทำอะไรอยู่จะเอาไหม๊ล่ะลูกค้าน่ะ........เอาไม่เอา?" 

                  เพียงได้ยินน้ำเสียงของเฮียฉันก็แทบจะกราบผ่านทางโทรศัพท์ไปแล้วพระเจ้าของฉัน กราบขอบพระคุณเฮียเป็นอย่างสูง.

                       ---------------------------          

                

                  "เอาล่ะ......ฉันคุยกับเขาเรียบร้อยแล้วต้องจ่ายเงินสดเท่านั้นสินค้าจึงจะออกไปได้"

                   และนี่ก็เป็นเครื่องเตือนสำนึกสติของฉันอีกเรื่องหนึ่ง ในข้อที่ว่าคนเราไม่เหมือนกัน  แต่ต้องพบกัน อยู่ด้วยกันทำงานด้วยกัน  แถมคนๆนี้เป็นนายผู้มีพลังเหนือฉัน   ก็ที่แล้วๆมานั่นงานการขายผลิตภัณฑ์ของบริษัทเราทำกันมาอย่างราบรื่นระหว่างเรากับลูกค้า  โอนหย่อนผ่อนให้กันตามสะดวก สุดแท้แต่ลูกค้าว่าจะสะดวกจ่ายกับบริษัทอย่างใด    บ้างก็จ่ายเช็คบ้างก็จ่ายเงินสด   บ้างก็จ่ายเป็นงวดๆไป  ก็ทำกันเช่นนี้โดยลำดับมา ทุกครั้งที่มีการซื้อขายทางเราคนทำงานให้บริษัทก็มีหนังสือสัญญาที่ทำขึ้นอย่างถูกต้องตามหลักข้อกฎหมายทุกประการจัดเก็บไว้เป็นหลักฐานทุกรายไป   แต่มาวันนี้มาดามผู้เป็นภรรยาของนายฝรั่งออกมาสั่งการแบบนี้  ทำเอาพวกเราพนักงานอ้ำอึ้งไปตามๆกัน...พูดไม่ออก  เพื่อนร่วมงานของฉันหลายคนเริ่มซุบซุบงุบงิบจับกลุ่มกันแบบในละครทีวีเวลานายเผลอแล้วทุกคนก็พูดๆๆๆๆๆๆๆๆ........พูดถึงระบบงานที่ทุกคนกำลังประสบอยู่ 

                  "นั่นสินะเราหรือกว่าจะเข้าพบลูกค้าแต่ละรายได้.......โอยยย...แย่เลย"  

                  ฝ่ายเซลล์เอ็นจิเนียร์พร่ำรำพันให้เพื่อนฟัง  

                  "แต่ฉันสิแย่เลยขายก็ขายได้แล้วลูกค้าเขาโอเค.....แต่ดันมาเจอเรื่องแบบนี้......ต้องจ่ายเงินสดนะ..สดเท่านั้นดู๊...?"

                  เวลานี้ระบบงานของพวกเรากำลังป่วนอย่างหนัก 

                  "รถฉันยังไม่หมดงวดเลย.....!!"

                  "บ้านที่แม่ฉันอยู่  ฉันก็ยังต้องส่งให้แม่ทุกเดือน ????"

                  พวกเพื่อนๆแต่ละคนที่หันหน้าปรึกษาหารือกัน  บอกเป็นนัยๆว่าขืนอยู่กันแบบนี้ดูเหมือนทุกคนจะถอดใจแล้ว ด้วยว่างานถูกทำให้ไขว้เขวจากระบบที่ควรจะเป็น แต่ทุกคนก็มีภาระของตัวเอ็งอย่างที่เป็น

                  "ผมสิแย่....ลูกสองเมียสี่ ต๊ายทั้งสองลูก...ผม" 

                  น้องช่างฝ่ายติดตั้งบ่นแบบสนุกแกมเซ็งให้พรรคพวกฟัง  เขาเป็นคนหนุ่มวู่วามที่ยังไม่มีภาระรับผิดชอบแบบพวกเรา   "เอาน่ะคนเราไม่เหมือนกัน  แต่ต้องอยู่ด้วยกันต้องคบกันทำงานด้วยกัน" ต้องมีซักจุด ซักข้อหนึ่งหรอกน่าที่ต้องจูนเข้าหากันได้นะ   

                  ก็แปลกดีเน๊อะฉันทำงานกับฺ บอส มาตั้งห้าปีแล้ว เมื่อสองเดือนที่แล้วขณะพวกเราพัลวันยุ่งเหยิงอยู่กับงานของแต่ละคนอยู่ เธอผู้นี้ก็เดินลุยย่ำเข้าไปถึงโต๊ะบอสทันที   ซึ่งก็ทำให้พวกเราทุกคนเป็นงงกันพอสมควร

                  " นี่ khoon  Chonlanet เป็น Madam ผม krab "

                   เอ้อน่อ...... มาดาม..เอ้ามาดามก็มาดาม

                  "ดิฉันก็ทำงายขายเหมือนๆกับพวกคุณแหละค่า"

                 จำได้มาดามของบอสทักทายพวกเราวันแรกที่บอสแนะนำ

                  "ช่วยอุดหนุนดิฉันหน่อยนะค๊ะ"

                   พวกเราดูโล่งใจที่ผู้ที่เป็นมาดามของบอสทำตัวเป็นกันเอ็งกับเราชาวพนักงาน  วันนั้นดูพวกเราตื่นเต้นกันใหญ่ กับมาดามของบอส เธอเป็นคนสวยและปราดเปรียวแบบพวกโฆษณาผลิตภัณฑ์ ในทีวี  ข่าวเรื่องบอสมีมาดามกระจายไปทางไอซีคิวสู่พวกเพื่อนสำนักงานต่างจังหวัดภายในไม่กี่นาที  ทุกคนทราบ  แถมด้วยจริตของเพื่อนบางคนที่อยากคุ้นเคยใกล้ชิดกับมาดาม  เพื่อนบางคนก็เสนอตัวรับเครื่องสำอางค์ของมาดามมาเสนอขายในวงหมู่เพื่อนๆด้วยกันผ่านทางอินเตอร์เนตจากเพื่อนสู่เพื่อน  พวกเราก็ซื้อกันซื้อของซื้อใจซื้อมาดามซื้อความใกล้ชิด สนุกกัน

                  และเวลาขายเครื่องสำอางค์ของมาดามพวกเราก็ขายกันได้ไม่นานนัก  มาดามก็หยุดเทคแคร์พวกเราบอกขี้เกียจขายแล้วของพรรค์นั้น

                  "พอแล้วขายของให้คนอื่นเขาร่ำรวย.......และพวกเราก็ไม่ต้องขายให้พวกเขาอีกแล้ว"

                   มาดามว่าไงเราก็ว่าตามล่ะเอ้อนะ....ก็ไม่ว่ากันไม่ขายก็ไม่ขายที่พากันขายๆน่ะเพราะหนึ่งมาดามเป็นตัวตั้งตัวตี สองเปอร์เซ็นต์การขายในวงหมู่พรรคพวกที่อุดหนุนกันนั่นก็ดูดีน่าทำเป็นงานเสริมทำนองนั้น และวันนี้มาดามก็เข้ามาสั่งงานในบริษัทของบอส 

                   "..........ฉันคุยกับเขาเรียบร้อยแล้วต้องจ่ายเงินสดเท่านั้น  สินค้าจึงจะออกไปได้"

                   ".........อ๋อย "

                   "...........โอยยยย?"

                  โอ้.......มาดามถอดสูตรการขายมาจากตำรับงานขายเครื่องสำอางค์นั่นเลยเชียว......หนึ่งชุดเครื่องสำอางค์แบบครบเซ็ทน่ะพันแปดร้อยเงื่อนไขคือลูกค้าจ่ายสด  กับผลิตภัณฑ์งานทางอุตสาหกรรมสำหรับดูแลจัดการระบบน้ำในโรงงาน  แพ็คเก็จแบบธรรมดาขนาดเล็กสุดนี่ราคาแปดหมื่นห้าพันบาท ขนาดใหญ่สุดล้านกว่า 

                   ".....เงินสดเท่านั้นสินค้าจึงจะออกไปได้" โอ้......มาดาม ไม่ทราบว่าพวกสำนักงานตามประเทศในแถบเอเชียอีกห้าประเทศจะได้รับคำสั่งนี้ไหมหนอ......โอ้.......บอส

                   แม้บางครั้งมันจะอึดอัดไปบ้างอย่างวันนี้ที่กำลังเป็นอยู่  ฉันก็ต้องทำ  ต้องทน  "โอ้มาดาม! " เพราะคนเราไม่เหมือนกัน.
จุมมะลี คำภมัย - [ 4 ก.ค. 46 ]

ติดตรึง(Freeze)

23 พฤศจิกายน 2553

15.00 น.

"ตา ... ต๊า เรามาถึงช่องเขาขาดแล่วตา ภูเขาขาดแหว่งหายไปแยะเลยพวกถลุงภูเขา."

ฮือออออ .........

“แล้ว อากาศเป็นไงบ้างดูท่า จะหนาวยัง?”

ไม่เลย ......... ไม่แน่ๆ ร้อนเปรี้ยงแหละ ข้างนอกรถแดดซะแจ่ม. แถมเราถาม พวกบนเขาเพชรบูรณ์บอกบนดอยเย็นเยียบ......... แต่พอลงมาพื้นราบร้อนตับแลบ...!

“ตกลง แม่ตัว(สรรพนาม ขานนับกันในวงงาน) เขารู้เพื่อนตัวป่ะ?”

......... ยังไม่รู้.......... แม่เขารู้จักกันก๊ะเพื่อนเราคนนี้อยู่เคยมาเยือนที่เราทำงานบ่อย ขณะเรียนด้วยกัน.

ก็เดี๋ยวรถจอดเราจะโทร...............เราเตรียมใจเตรียมสติคืนนี้เราไปนอนบ้านเพื่อน.

ฮือออออออออ ................

นางแหล่ อิสเบลลา ให้การขณะตัวเธอเดินทางไปโดยรถยนต์โดยสารประจำทาง มุ่งหน้าสู่เมืองหมากขามหวาน

ในวันอันพรรคพวกเพื่อนฝูงต้องย้ำกล่าวบอกเล่าชวนเชิญให้สนุกเริงรื่นไปสมาลาเคราะห์ขอโทษขอโพยต่อพระแม่โพสพ แม่น้ำคงคามหานที อย่างที่เคยๆประพฤติปฏิบัติกันมา ในทุกๆปีสนุกสนานอย่างเคยเป็น แต่ปีนี้วันนี้นางแหล่ต้องเศร้าใจขื่นเฝื่อน ขมในใจ เหตุเพราะเสียเพื่อนไปอย่างไม่มีวันกลับ

ด้วยโรคภัยเบียดเบียนบีทา

ฮือออออ........... ปราชญ์ท่านหนึ่งก็บอกไว้ชัดเจนน้องเอ๋ย

“ พฤษภกาสร อีกกุญชรอันปลดปลง

โททนต์เสน่งคง สำคัญหมายในกายมี

นรชาติวางวาย มลายสิ้นทั้งอินทรีย์

สถิตทั่วแต่ชั่วดี ประดับไว้ในโลกา ”

แป๊บๆ .... นะชีวิตคนเราน่ะมาแล้วก็ไป มาจากศูนย์ไปก็ไปศูนย์ ช่วงหายใจร่วมโลกกันนี่ทำเหอะ การอันยังประโยชน์ลงมือทำอย่างสุดใจ ทุ่มเทมันเข้าไป เราจะอยู่ด้วยกันไม่นานแน่ การอันไม่เบียดเบียน เกิดประโยชน์ยิ่งลงมือทำย้ำว่าต้องทำ.

“ดู นักเรียนของเราครับ ........ แข็งแรงกันทั้งนั้นกระทรวงสาธารณสุขมาตรวจของเรา อัตราการเจ็บป่วยน้อยกว่าที่อื่น เด็กของเราทานมังสวิรัติทุกมื้อ พวกเราปลูกข้าวกันเอง โดยเด็กของเรา ไม่ใช้ปุ๋ยเคมีก่อนปลูกพวกเราสงบภาวนา แผ่เมตตา ผลผลิตข้าวของเราได้ หนึ่งพันหนึ่งร้อยกิโลกรัมต่อไร่ ผลผลิตสูงกว่างานการใช้ปุ๋ยวิทยาศาสตร์ครับ”

.............. เฮ๊ยยยย เพื่อนเรานอนไม่หลับตลอดทั้งคืนเลย ...... ฉันต้องมีชีวิตต่อไปกับเรื่องแบบนี้หรือ ......... จะมีจะเป็นตลอดชีวิต..... ! ??........... ฉันเกลียดพวกมัน เกลียดทุกคน กับไอ้บ้าเหรียญตรานั่น มันเพื่ออะไร?

.................. เราต้องแก้แค้นไอ้พวกบ้านั่น ... ดูนั่นสิ ดูนั่นและดูนั่น ..............ฉันต้องการความสงบกลับคืนมา

หนูอยากให้พวกบ้านั่นถูกฆ่าตายแบบพ่อแม่น้องชายน้องสาวของหนูบ้าง ........หนูเกลียดพวกมัน ที่พรากชีวิตพวกหนู.

อืออออออออ ...........

...............................................................

............................................................... ?

“แล้ว เราอยากให้เขากลับมาจริงหรือ....... ฉันกลัวว่า.....พอไอ้พวกนี้ออกไปแล้ว.............. มันจะไม่ยิ่งแย่กว่าที่ครั้งก่อน............ที่เป็นอยู่ รึ?”

ฮืออออออ...........

เอาน่ะ ให้มันเป็นไปทุกอย่างมันเป็นมาแล้วโดยลำดับ ไม่มีอะไรต้องกลับคืน......... ถอยหลังไม่ได้ ทุกอย่างต้องเดินหน้า.

“จำไว้ผู้กล้าเราไม่ต้องการผู้แปรผัน ไม่ต้องการผู้อ่อนแอ ไม่ต้องการผู้ขี้ขลาด เราไม่ต้องการผู้สะเพร่า........งานใครก็งานมัน ..เข้มแข็ง ..และเดินหน้าต่อไป”

สักพัก หลังฝุ่นผงตรลบทุกอย่างจะแกร่งขึ้น และหล่อหลอมให้เป็นบล็อกพิมพ์อันแข็งแกร่งหรอกน่ะ.

อีกสามวันข้างหน้าทางวัดไผ่เงินจะมีการทำบุญใหญ่ โดยพระทำบุญปัดรังควานให้กับวัด.

ฅน (News)

22 พฤศจิกายน 2553

11.00 น.

เท่าที่ดูๆรายการ..ที่นำเสนอผ่านทางจอโทรทัศน์ไทยที่มีการเขียนและใช้ตัวอักษร

“ฅ” มีอยู่สองรายการ(เฉพาะที่ผู้เขียนพบ)มีรายการ “ฅนต้นแบบ” กับ “ฅนค้นฅน”

ก็มิทราบด้วยเหตุผลอันใด เป็นถูกหรือเป็นผิด ตัวผู้เขียนมิบังอาจฝากวางคำถามไปยัง

ทางเจ้าของรายการท่านได้ดอก แต่ถ้าในทัศนะของผู้เขียนแล้วการใช้ตัวอักขระอันค้น

หายากในแป้นพิมพ์นำมาใช้เป็นงานเป็นการนี่ มันดูแปลก เรียกร้อง ชวนเชิญ สะดุด

ชวนให้มอง ชวนให้สนใจ และย้ำบอกว่าตัวตนตัวฅนยังอยู่นะ ทำนองนั้น

สวัสดีครับท่านผู้ชม และท่านผู้ชมอีก140ประเทศทั่วโลก

"สังคมเสื่อมทราม ตกต่ำ กับปัญหาทางเพศที่เป็นความโหดเหี้ยม ท่านมีวิธีคิด

ช่วยแก้ไขเยียวยาอย่างไร?"

ถุงพลาสติคเป็นถุงๆถูกจัดวางเรียงรายเป็นแถวยาวเหยียด .......โชยกลิ่นเหม็นคาว

เน่าคละคลุ้ง หลายๆคนที่รายล้อมแม้จะผนึกซีลปิดจมูกด้วยผ้าปิดแล้วก็ตาม

ต่างก็ดูยังมีอาการ ขยักขย่อน ผะอืดผะอม หนุ่มสาวคณะมูลนิธิหน่วยกู้ภัย

พากันนับจัดวางเรียงถุงพลาสติคเหล่านั้นอย่างเป็นระบบ จดนับบันทึก

สุดจะบรรยาย ล่าสุดศพเด็กทารกในวัดไผ่เงินเขตรับผิดชอบของตำรวจ

สน.วัดพญาไกร กรุงเทพฯที่ตรวจพบจาก 348 ศพที่เป็นข่าวมาตลอดอาทิตย์

เช้าวันนี้สัปเหร่อของวัดบอกยังมีอีกนับพันศพในกล่องเก็บหมายเลขเก้าและสิบ

....................ไม่ปรกติ...!? ผิดไปจากธรรมดาโลกที่เคยเป็น....!

ลางคนลางท่านถึงกับกินอะไรลงไปไม่ไหวเลย

ในแผ่นดินรัฐชาติอันเป็นพื้นที่ ที่เรียกขานกันว่าประเทศไทย ในโลกทางวิชาการ

ที่มีการจดบันทึกเล่าลือ ส่งข่าว สื่อสารคนสู่คนยังมีอะไรที่เป็นแบบนี้.................??

หนักหนากว่านี้มีอีกหรือไม่เนี่ยะ?

“สุดท้ายเราขอให้ท่านผู้สื่อข่าวและผู้ชมทางบ้านได้สังเกตุนะครับ ว่า

การชุมนุมของทางเราตั้งแต่มีพันธมิตรมา มีไหม๊ที่เราชุมนุมเพื่อเรื่องส่วนตัว?

....... เชิญครับคำถาม?”

“........ผมบอกได้เลยว่า...มีคนบางคนในพันธมิตร..ต้องการให้บ้านเมืองวุ่นวาย

และต้องการให้ทหารออกมาปฏิวัติครับ.”

...............................

..................

“……อ๊ะแล้วไง มีนายทหารยศพันเอกนายหนึ่งต้องการพบผมผู้แทนราษฎร......

และผมก็มาพบนี่?”

“....... ข้อที่สองท่านนายกฯไม่ควรพูดคำนี้ออกมา เพราะท่านได้เป็นนายกฯ

ก็ เพราะทหารไม่ใช่หรือ ............. คนๆหนึ่งรู้ทันท่าน........ คนๆหนึ่งตำหนิท่านอย่างรุนแรง...........ผู้ใหญ่ในพรรคของท่านยังพูดกับผม เลยว่านายกฯ

คนนี้ไม่รู้กาลเทศะ………แท้ที่จริงแล้วท่านนายกฯรู้ดีเป็นอย่างยิ่งว่าเรา จะเสียดินแดนให้แก่เพื่อนบ้านอย่างแน่นอน แต่ที่ไม่ยอมถอนเจบีซี. เพราะอีโก้ตัวเองเท่านั้น”

หัวเรือใหญ่ทางการท่องเที่ยว เตรียมการใหญ่เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเจ็ด

หัวเมืองใหญ่คาดว่าจะมียอดเพิ่มจากเมื่อปีที่แล้วห้าเปอร์เซ็นต์

เลยอากาศหนาวเย็นลงเรื่อยๆปรอทวัดอุณหภูมิใหญ่สุดในประเทศแสดงต่ำสุด

14 องศาเซลเซียสวันนี้

...................................

...................................

มีสถานพยาบาลสี่ประเภทที่อยู่ในภาวะสุ่มเสี่ยงว่าจะเป็นสถานที่ทำแท้ง

เถื่อนมี คลินีคเสริมความงาม คลินีคบำบัดยาเสพติด คลินีควางแผนครอบครัว

คลินีคศัลยกรรมตกแต่งครับ

“...........อ่า ....ไม่ได้ไปพูดคุยครับเพราะผมว่า......การแสดงความคิดเห็นทาง การเมืองนี่ทำได้ทั้งนั้นนะครับ ขอให้อยู่ภายใต้กรอบของกฎหมายครับ.”

“เห็นคนอื่นเป็นกระจกเงา อย่าเขลาเห็นเป็นกระสอบทราย ขณะนี้ท่านกำลัง รับชม เอฟเอ็มทีวี.ทีวีเพื่อมนุษยชาติ”